terug naar het HOOFDMENU

TORBEN EN KOBE AAN ZEE

1 februari 2004: Torben en Kobe gaan een luchtje scheppen in De Haan aan Zee.

De tweeling wordt wakker in hun grote bed in het appartement aan zee. Kobe staat zo te popelen om naar het strand te vertrekken dat hij papa's sleutels heeft ontvreemd.

"Torben, hef je luie kont op!" spreekt de sleutelkauwende Kobe.

Torben is echter van mening dat wat ruw geravot in dit oversized bed een mooie prelude op de strandpret kan zijn.

Kobe is het daar volmondig mee eens. Hij zet het op een getrampolinespring met Olympische allures.

Maar nu gaan we toch vertrekken! Eerst de schoentjes aantrekken: eerst Kobe…

… en dan Torben!

Een eerste blik op het uitgestrekte strand slaat de broertjes met verstomming: zoiets groots hebben ze nog maar zelden gezien.

Sceptisch monstert Kobe de eigenaardige substantie genaamd zand.

"Volgens jullie kan ik hier dus op lopen?" vraagt het pientere kereltje zich af.

"Ik durf het aan!" laat Torben weten vanonder zijn muts.

Voorzichtig zet de moedige Torben zijn eerste stappen op het mulle zand.

Kobe bekijkt de capriolen van zijn broer en denkt er nog steeds het zijne van.

Die zoute smaak op zijn lippen vindt hij ook al zo vreemd. Hm, toch nog maar even veilig bij mama blijven!

Inmiddels heeft Torben genoeg van het gedraal van zijn broertje. "Kobe, nu kom je mee op het strand en daarmee gedaan!"

Voorzichtig zet Kobe een paar stappen. Dat valt best mee!

Hij vindt het fascinerend hoe zijn voetjes afdrukken nalaten tussen de schelpjes.

Ondertussen is Torben aan het dollen geslagen met tante Els.

"Die onstuimige jeugd toch!" denkt onze wijze Kobe. Voorwaar, die confrontatie met zee, zand, de elementen en verre einders heeft van hem meer dan ooit een filosoof gemaakt!

terug naar het HOOFDMENU